W 2007 roku do kodeksu pracy wprowadzono szczegółowe regulacje dotyczące elastycznych form zatrudnienia, w tym również telepracy. W ich świetle status telepracownika mają tylko te osoby, które „regularnie wykonują swoje obowiązki poza zakładem pracy, wykorzystując do tego środki komunikacji elektronicznej (internet) i poprzez nie przekazując efekty przełożonym”. I mimo, że umożliwienie zatrudnionym wykonywania obowiązków zawodowych w domu jest zazwyczaj bardzo opłacalne, to jednak niewielki odsetek pracodawców i pracowników decyduje się na taki układ. Zgodnie z danymi Polskiej Agencji Rozwoju Przemysłu w naszym kraju jedynie 2,9% ogółu zatrudnionych pracuje w ramach telepracy, w krajach UE jest dużo lepiej: 13 – 15%.
Czy jednak naprawdę Polacy nie chcą pracować poza siedzibą firmy? Wydaje się, że przeszkodę mogą stanowić bariery formalne – to pracownik powinien wyjść z inicjatywą przejścia na telezatrudnienie, a pracodawca może odmówić jedynie w przypadku, gdy działalność przedsiębiorstwa, lub jego struktura organizacyjna nie pozwala na taką formę. Kolejne utrudnienie to organizacja stanowiska pracy w domu zatrudnionego: to pracodawca musi wyposażyć je we wszystkie niezbędne narzędzia i urządzenia, zadbać o ich prawidłową instalację, ewentualne naprawy i przeszkolenie obsługującego oraz zapewnić mu dostęp do Internetu. Następną, często największą w przekonaniu szefa, przeszkodą jest system kontroli – bo jak na odległość sprawdzić, czy pracownik wykonuje swoje zadania? Do tego celu często wykorzystywane są komunikatory, stacjonarny telefon, lub oprogramowanie monitorujące aktywność użytkownika poprzez sieć.
Mimo tych barier telepraca jest korzystna i dla firmy, i dla zatrudnionego. Ci ostatni nie tracą czasu na uciążliwe dojazdy, są bardziej zmotywowani, rzadziej korzystają ze zwolnień lekarskich. Co ciekawe, przeprowadzane badania potwierdzają, że pracują dłużej i efektywniej. Dla pracodawców to duży plus.
Czy jednak naprawdę Polacy nie chcą pracować poza siedzibą firmy? Wydaje się, że przeszkodę mogą stanowić bariery formalne – to pracownik powinien wyjść z inicjatywą przejścia na telezatrudnienie, a pracodawca może odmówić jedynie w przypadku, gdy działalność przedsiębiorstwa, lub jego struktura organizacyjna nie pozwala na taką formę. Kolejne utrudnienie to organizacja stanowiska pracy w domu zatrudnionego: to pracodawca musi wyposażyć je we wszystkie niezbędne narzędzia i urządzenia, zadbać o ich prawidłową instalację, ewentualne naprawy i przeszkolenie obsługującego oraz zapewnić mu dostęp do Internetu. Następną, często największą w przekonaniu szefa, przeszkodą jest system kontroli – bo jak na odległość sprawdzić, czy pracownik wykonuje swoje zadania? Do tego celu często wykorzystywane są komunikatory, stacjonarny telefon, lub oprogramowanie monitorujące aktywność użytkownika poprzez sieć.
Mimo tych barier telepraca jest korzystna i dla firmy, i dla zatrudnionego. Ci ostatni nie tracą czasu na uciążliwe dojazdy, są bardziej zmotywowani, rzadziej korzystają ze zwolnień lekarskich. Co ciekawe, przeprowadzane badania potwierdzają, że pracują dłużej i efektywniej. Dla pracodawców to duży plus.
Ciekawe zestawienie dotyczące telepracy zamieszcza na swojej stronie Forsal.pl. Oto ono:
 |
| źródło: forsal.pl |
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz